Από τον τόμο ΜΗΤΕΡΑ… Κορίνθιοι συγγραφείς σκιαγραφούν τη μητρική φιγούρα, ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΟΡΙΝΘΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ, Κόρινθος, 2025, εκδ. ΠΟΛΥΦΕΓΓΟΣ, ISBN: 978-618-5041-23-6, σσ. 39-40:
Η μητέρα μου στις παιδικές ζωγραφιές μου…
Ελένη Α. Ηλία
«Μια μητέρα και μια κόρη δεν μπορούν να είναι φίλες», συμφωνούν όλες οι παριστάμενες στο στρογγυλό τραπέζι, παιδαγωγοί στην ειδικότητα, παραθέτοντας «επιστημονικά» δεδομένα. Εγώ έχω αντίθετη άποψη, οπότε μου δίνουν το λόγο, για να επιχειρηματολογήσω σχετικά.
Ανακαλώ τότε στη μνήμη μου παιδικές ζωγραφιές μου, που πρόσφατα είχα ξαναδεί, και τις περιγράφω. «Η μαμά κι εγώ» έγραφε η νηπιαγωγός μου κάθε φορά στην άκρη τής σελίδας, όποτε το θέμα τής ζωγραφιάς ήταν ελεύθερο. Ουσιαστικά μία ήταν η ζωγραφιά και την επαναλάμβανα, αλλάζοντας μόνο τα χρώματα και τα σχέδια στα φορέματα της μαμάς και στα δικά μου. Στο κέντρο της λευκής σελίδας απεικόνιζα τη μαμά μου και δίπλα της εμένα, στο ίδιο ακριβώς μέγεθος. Ίδιο ύψος, ίδια χαρακτηριστικά, με κοντά μαλλιά και οι δύο, χρωματισμένα με την ίδια ξυλομπογιά. Μάς ζωγράφιζα όχι απλώς να είμαστε «ίσα» αλλά σαν «δίδυμες» θα έλεγα. Το μοναδικό στοιχείο που διαφοροποιεί τις δύο φιγούρες μας, είναι το χτένισμά μας. Η μαμά προσδιορίζεται στη ζωγραφιά από το ότι τα μαλλιά της είναι χτενισμένα σε μπούκλες, επειδή τα έφτιαχναν στο κομμωτήριο ενώ εγώ είμαι εκείνη με τα ίσια μαλλιά, γιατί με χτένιζαν απλώς με τσατσάρα.
Οι συνάδερφοι «διαβάζοντας» αυτές τις ζωγραφιές καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι εγώ και η μητέρα μου συνιστούμε την εξαίρεση, που επιβεβαιώνει τον κανόνα.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τη συζήτηση με τις συναδέρφους και πολύ περισσότερα από την εποχή που ζωγράφιζα εμένα και τη μητέρα μου. Τώρα που εκείνη κλείνει τα ενενήντα κι εγώ πλησιάζω τα εξήντα, εξακολουθώ να απορώ και η ίδια. Πώς το κατάφερες αυτό μαμά; Πώς με έκανες να σε βλέπω πάντα συνομήλική μου, φίλη μου, ακόμα και όταν λόγω ηλικίας ήμουν τόσο ευάλωτη και εξαρτημένη από σένα… Τότε που μού μάθαινες τον κόσμο με αστείρευτη έμπνευση… Τότε που αφιέρωνες ώρες για να με ταΐζεις, επιδεικνύοντας απίστευτη υπομονή, καθώς για μένα το πιο δυσάρεστο πράγμα ήταν να τρώω…
Κι αν αναρωτιέστε για την εξέλιξη αυτής της φιλίας, σας διαβεβαιώνω ότι έχω την τύχη όχι μόνο να αντέχει στο χρόνο αλλά και να δυναμώνει μέρα με τη μέρα!