Το κείμενό μου “Προσπερνώντας τις αμυγδαλιές” περιλαμβάνεται στο συλλογικό τόμο Ας νιώσουμε πώς η καρδιά μας αγαπά, εκδ. Άνθρωποι Αγάπης, επιμ. Αιμιλία Πανταζή και Γεωργία Χατζήβεη, Αθήνα, 2024, σ. 45.
ISBN: 978-618-82801-3-7
Προσπερνώντας τις αμυγδαλιές
Το τρένο σφυρίζει. Σηκώνω το βλέμμα μου απ’ το γράμμα που διάβαζα ξανά και ξανά, σ’ όλο το ταξίδι.
Και τότε τη βλέπω. Κι ύστερα τη χάνω αμέσως. Μα ήδη έχει κάτι αλλάξει μέσα μου. Ξαναγυρίζω στο γράμμα. Ναι, είναι τόσο οριστικό το τέλος. Ναι, το περιμένουμε τόσο σύντομα. Όμως κάτι έχει αλλάξει μέσα μου στο αντίκρισμα της. Δεν νιώθω πια την ίδια απόγνωση.
Κλείνω το γράμμα, το χαϊδεύω τρυφερά. Προσπαθώ να καταλάβω τι άλλαξε και δεν πονάω τόσο. Τι άλλαξε και γλύκανε ο πόνος μου; Να την πάλι μπροστά μου. Πολλές- πολλές φορές. Λευκή και ροζ και πάλι λευκή.
Την ρωτάω νοερά. Τι μου είπες και με παρηγόρησες;
Εκείνη σωπαίνει. Στο φύσημα του αγέρα τα άνθη της πλησιάζουν προς το παράθυρό μου.
Α κατάλαβα, σκέφτηκα. Μου είπες πως εσύ είσαι εδώ για μένα, πως είσαι μαζί μου, πως δεν είμαι μόνη μου σ’ αυτήν τη θλίψη.
Το τρένο έφτασε στον προορισμό του. Κατεβαίνω για να δω το αγαπημένο πρόσωπο για τελευταία φορά, πριν το χάσω για πάντα από κοντά μου.
Και χαμογελάω. Γιατί το κατάλαβα πια χάρη στο τόσο εφήμερο όμορφο πρόσωπο της αμυγδαλιάς.
“Τα εφήμερα δεν χάνονται, αν έχουν μιλήσει μέσα μας, αν τα ‘χουμε ακούσει και νιώσει. Τα εφήμερα γίνονται αθάνατα όταν έχουν σμιλέψει την ψυχή μας. Σε ευχαριστώ αμυγδαλιά… Σε ευχαριστώ!”
Ελένη Ηλία
Σημείωση: Ο τόμος περιλαμβάνει πεζά κείμενα, προσευχές, ποιήματα, ζωγραφιές, φωτογραφίες, που διατέθηκαν από τους δημιουργούς τους στον Μη Κυβερνητικό-Ανθρωπιστικό Οργανισμό “Άνθρωποι Αγάπης”, προκειμένου τα έσοδα από την πώληση του τόμου να διατεθούν για τους φιλανθρωπικούς σκοπούς του Οργανισμού.
Από την εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου την Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2024, στο Παγκόσμιο Πολιτιστικό Ίδρυμα Ελληνισμού της Διασποράς (ΠΠΙΕΔ), στη Νέα Φιλαδέλφεια:
Οι άνθρωποι είμαστε όντα δημιουργικά. Για να δημιουργήσουμε όμως, χρειάζονται δύο προϋποθέσεις. Να έχουμε κίνητρο και έμπνευση. Στην περίπτωση του συλλογικού αυτού τόμου, το κίνητρο είναι εξαιρετικά ισχυρό. Έχει σχέση με τη συμμετοχή, με την δωρεά, με την αγάπη προς το συνάνθρωπο, με ό,τι δηλαδή δικαιώνει την ανθρώπινη φύση μας. Αλλά και η έμπνευση υπήρξε εξίσου αποτελεσματική. Ειδικότερα ως προς τα πεζά αφηγηματικά κείμενα που παράχθηκαν σε μια απογευματινή συνάντηση στον φιλόξενο χώρο της Σχολής Χατζήβεη, χρησιμοποιήθηκαν ως εναρκτήριο ερέθισμα προγενέστερα κείμενα, που οι δημιουργοί τους ήταν κοντινά, ή έστω γνώριμα σε εμάς πρόσωπα. Τα κείμενα αυτά ενεργοποίησαν τη φαντασία μας, ώστε να εκφράσουμε με τον ιδιαίτερο τρόπο του ο καθένας μας, τα συναισθήματα, τις ευαισθησίες μας, τις επιθυμίες, τα βιώματά μας.
Κλείνοντας τη σύντομη αυτή αναφορά, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τους συντελεστές του τόμου, που είχαν την πρωτοβουλία, τη διάθεση, την υπομονή να συλλέξουν τα έργα μας και να μας χαρίσουν αυτή την ουσιαστική όσο και πολύτιμη διπλή εμπειρία της δημιουργικότητας και της εθελοντικής, ανιδιοτελούς προσφοράς.
Ελένη Ηλία